Պտղաբերության մեծ աստվածուհի Դեմետրան ուներ փոքրիկ դուստր՝ Պերսեփոնեն։ Մի անգամ գեղեցկուհի Պերսեֆոնը իր ընկերների՝ օվկիանոսների (Օվկիանոսի և Թետիսի դուստրերը) հետ անզգուշորեն ցնծում էր ծաղկած Նիսեի հովտում, Սարոնիկ ծոցի ափին, չիմանալով, որ իր հայրը՝ մեծ ամպրոպային Զևսը, որոշել է նրան որպես կին տալ իր մռայլ եղբորը՝ անդրաշխարհի տիրակալ Հադեսին։ Հադեսը, տեսնելով Պերսեփոնեի ծաղկող գեղեցկությունը, որոշեց անմիջապես առևանգել նրան: Այդ նպատակով նա աղաչեց Երկրի աստվածուհի Գայային, որ աճեցնի արտասովոր գեղեցկության ծաղիկ: Պերսեփոնեն, տեսնելով ծաղիկը, ձեռքը մեկնեց նրան, բայց հենց որ նա վերցրեց այն, երկիրը անմիջապես ճեղքվեց և հայտնվեց ստվերների թագավորության տերը Հադեսը, ով բռնեց երիտասարդ, չկասկածող Պերսեփոնեին և տարավ. Աչքի թարթումը անհետացավ նրա հետ, իրենց արագաշարժ ձիերի վրա՝ երկրի փորոտիքի մեջ… Դեմետրա աստվածուհին, լսելով դստեր լացը, շտապեց դեպի ձորը, բայց ապարդյուն՝ Պերսեփոնեն ոչ մի տեղ չկար։ Միակ դստեր կորստի ծանր վիշտը տիրեց մոր սիրտին: Տասներորդ օրը նա արցունքն աչքերին եկավ Հելիոս աստծու մոտ՝ աղաչելով նրան ասել, թե որտեղ է իր աղջիկը։
– Մեծ աստվածուհի, գիտես, թե ինչպես եմ ես քեզ մեծարում… Իմացիր, որ հզոր Զևսը քո աղջկան կին է տվել ստվերների թագավորության տիրոջը,- պատասխանեց Հելիոսը:- Հաղթի՛ր քո ծանր տխրությունը, աստվածուհի; որովհետև քո աղջկա ամուսինը հիանալի է։
Զայրացած Զևսի վրա՝ նա լքեց աստվածներին և պայծառ Օլիմպը՝ չդադարելով դառը արցունքներ թափել։ Առանց նրա շահավետ ուժի, երկրի վրա ամբողջ աճը դադարեց. ամենուր սով էր տիրում. ամենուր լաց ու հառաչանք էր լսվում…Մահը սպառնում էր բոլոր կենդանի էակներին…
Զևսը, իմանալով, որ երկիրը մեռնում է առանց Դեմետրայի, խնդրեց Հադեսին թույլ տալ Պերսեփոնեին գնալ մորը տեսնելու:Հադեսը համաձայնեց թույլ տալ Պերսեփոնեին գնալ իր մոր մոտ, բայց նախ նրան կուլ տվեց նռան հատիկը՝ ամուսնության խորհրդանիշը: Պերսեփոնեն Հերմեսի հետ բարձրացավ ամուսնու ոսկե կառքը և մի ակնթարթում հասան Էլևսիս։ Եվ Դեմետրը նրա հետ վերադարձավ Օլիմպոս։
Զևսը որոշեց, որ տարվա երկու երրորդը Պերսեփոնեն ապրի իր մոր հետ, իսկ մեկ երրորդը՝ իր ամուսնու՝ Հադեսի թագավորությունում։ Ահա թե ինչու Պերսեֆոնը ոչ միայն պտղաբերության, այլև մահացածների աստվածուհին է։
Հենց Դեմետրը գտավ իր սիրելի դստերը, մեծ աստվածուհին բերրիությունը վերադարձրեց երկրին։Բայց ամեն տարի Պերսեփոնեն լքում է մորը, և ամեն անգամ Դեմետրը ընկնում է տխրության մեջ՝ նորից մուգ շորեր հագնելով։ Հետո ամբողջ բնությունը սգում է գետնի տակ անցած Պերսեֆոնի համար. ծառերի տերեւները աշնանը դեղնում են, ծաղիկները խամրում են, դաշտերը դատարկվում են և գալիս է ձմեռը… Հադեսի թագավորությունը գեղեցկուհի Պերսեֆոնե: Այնուհետև պտղաբերության մեծ աստվածուհին, իր ողջ ուրախությամբ, առատաձեռնորեն ողողում է մարդկանց իր նվերներով՝ օրհնելով ֆերմերների աշխատանքը հարուստ բերքով: