У фермера была злая собака. Оскалив зубы, она набросилась на прохожего и искусала бы его, если бы он вовремя не подхватил с земли палку с острыми зазубринами и не стукнул её по голове. Раненая собака отползла, скуля от боли. Выбежал хозяин и стал кричать на прохожего за то, что он изувечил его собаку. Он потащил его в суд, и судья спросил прохожего, почему он побил собаку, которая, по словам фермера, была тихим и безобидным существом. Прохожий сказал, что она набросилась на него с оскаленными зубами. Фермер сказал, что он не имел права использовать острую палку, а должен был взять гладкую. Прохожий возразил, что когда дело идёт о спасении жизни, у человека нет времени выбирать, он пускает в ход то, что попадётся ему под руку. К этому он добавил:

— Собака угрожала мне не гладким хвостом, а острыми зубами, вот я и ответил ей острой палкой.

Судья признал его правоту, и он был оправдан.

Ֆերմերը զայրացած շուն ուներ: Ատամները մերկացրած ՝ նա հարվածեց անցորդի վրա և կծեր նրան, եթե նա ժամանակին գետնից չկտրեր սուր կտրվածքներով փայտը և չխփեր գլխին:Վիրավոր շունը հետ փախչել ՝ վնգստալով  ցավից : Տերը դուրս վազեց և սկսեց բղավել անցորդի վրա որ վնասել էր իր շանը: Նա նրան քարշ տվեց դատարան, իսկ դատավորը հարցրեց, թե ինչու է նա ծեծել շանը, որը, ըստ ֆերմերի, հանգիստ ու անվնաս էակ է: Անցորդներից մեկն ասաց, որ նա սրած ատամներով հարվածեց նրա վրա: Ֆերմերն ասաց, որ ինքը իրավունք չունի սուր փայտ օգտագործել, բայց պետք է հարթ վերցնի: Անցորդն առարկեց, որ երբ խնդիրը  կյանքի փրկելունն է, մարդը ժամանակ չունի ընտրելու, նա շարժման մեջ է դնում ձեռքի տակ եղածը: Սրան նա ավելացրեց.

– Շունն ինձ սպառնաց ոչ թե հարթ պոչով, այլ սուր ատամներով, ուստի ես նրան պատասխանեցի սուր փայտով: